រឿងផ្កាស្រពោនវគ្គទី៤

ជួនជាថ្ងៃនេះជាថ្ងៃពេញបូណ៌មី។យាយនួនគាត់ទៅកាន់ឧបោសថឯវត្តពោធិ៍។នាងវិធាវីកាលបើម្ហូបរៀបចំដាក់ចានស្រាក់ឲ្យម៉ែផៃ គាត់លើកទៅជូនម្តាយនាងរួចស្រេចហើយ នាងក៏ម្នីម្នាបិទទ្វារផ្ទះ ហើយយកប្រលោមលោកសៀមមួយកាន់ចុះទៅគេងអានក្នុងអង្រឹងមួយចងក្រោមស្វាយមួយដើមដែលបែកមែកត្រសាយនៅកន្សៃផ្ទះនាង។
នេត្រនាងរំពៃតាមខ្សែបន្ទាត់អក្សរសៀវភៅ តែដួងចិត្តនាងរសាត់ដោយទៅតាមខ្យល់រំហើយ។គ្រលីគ្រលោងមួយគូដែលទំលើមែករុក្ខា យំឆ្លើយឆ្លងគ្នា ហើយជួនកាលមានកំប្រុកលោតពីលើធាងដូងមួយ ឮសូរក្រាកៗ នាងវិធាវីកំពុងតែស្រងូតចិត្ត គិតអាណិតខ្លួនពន់ពេកក្រៃ ស្រាប់តែស្រមៃឮសូរមនុស្សដើរលើស្លឹកឈើស្វាយទុំដែលជ្រុះរោយរាយលើពសុធា។នាងក៏ងាកមើលទៅ ហើយក៏ញញឹមព្រាង៖
បង! យ៉ីបង មកពីកាលណាហ្នឹង? បងគ្មាននឹកនាដល់អូនសោះតែម្តងហើយ។មកវ៉ាកងយូរណាស់ហើយ មិនហ៊ានមកលេងនឹងខ្ញុំសោះ។

ប៊ុន-ធឿនចូលទៅជិត ហើយគំនាប់នាងដោយញញឹមស្ងួត៖
អូនកុំនិយាយយ៉ាងនេះ នាំឲ្យបាបនឹងទេវតា។បងតែងនឹកនាងមិនមានណាយសោះ តែបងឥឡូវធ្លាក់យ៉ាកចុនហើយ រវល់តែខំជួយកម្លាំងឪពុក ម្តាយ។បងឆ្លៀតឱកាសបុណ្យ១៤ស៊ូយ៉េត ដើម្បីមកលេងនឹងមីងនួន ហើយនិងអូនឯង។
ម៉ែគាត់មិននៅទេ គាត់ទៅវត្តផុតទៅហើយ។

ដំណឹងនេះធ្វើឲ្យប៊ុន-ធឿនត្រេកអរឥតឧបមា តែខំទប់កិរិយាមិនឲ្យបញ្ចេញសេចក្តីសប្បាយឲ្យឃើញឡើយ។
ឱ! បងសែនស្តាយ ព្រោះបងបន្ទាន់វិលទៅផ្ទះ វិលនៅរសៀលម៉ោង៣នេះ។
បន្ទាន់អ្វីម៉្លេះ ម៉េចក៏មិនចាំមើលប្រណាំងទូកសិន ខ្ញុំឮគេនិយាយថា ទូកងលោកវត្តឈើខ្មៅឈ្មោះ “ពពកអណ្តែត” លឿនអស្ចារ្យ។
បងរង់ចាំមើលមិនបានទេ។បងសុំផ្ញើភ្នែកមួយឲ្យអូនមើលជួសបងផងបានឬទេ?
មិនបានទេ! ព្រោះពេលនេះខ្ញុំគ្មានត្រេកត្រអាលអ្វីនឹងបុណ្យ នឹងង៉ាននេះសោះ។ខ្ញុំរកតែទីស្ងាត់គិតសញ្ជឹងទើបស្រួលតាមលំនាំចិត្តរបស់ខ្ញុំ។

ថាហើយនាងងើបមុខមើលមុខប៊ុន-ធឿន ហើយឱនភ័ក្ត្រចុះមិនចេញស្តី។
ប៊ុន-ធឿនគិតស្មានដោយខុសថា នាងមានសេចក្តីជួយព្រួយនឹងការគ្រោះថ្នាក់នៃគ្រួសារខ្លួន ក៏និយាយទៅកាន់នាងថា៖
នែ៎អូន! បងសុំអរចិត្តអូនហើយដែលនាងជួយព្រួយបារម្ភនោះ នែ ចូរនាងបាត់ភ័យទៅ។ថ្វីបើខ្លួនបងធ្លាក់ក្រ បងនឹងខិតខំរៀនទ្វេមួយជាពីរ ជាបី។លុះបានសញ្ញាប័ត្របឋមសិក្សាជាន់ខ្ពស់កាលណា បងនឹងចេញធ្វើការហើយ…។

ត្រង់នេះ ប៊ុន-ធឿន សម្លឹងនេត្រនាងវិធាវី ដែលខ្មៅយង់ដូចត្បូងនិល ទើបចរចាទៅទៀត។
ហើយយើងនឹងបានសុខក្សេមក្សាន្តតទៅ។

នាងវិធាវីឮសម្ដីបងដូច្នោះហើយ ទឹកភ្នែកដែលនាងខំទប់បានកុំឲ្យជោរជលកាលពីមុននោះមក ក៏ហៀរហូរខ្ចាយធ្លាក់មក។ នាងប្រឹងយកកូនកន្សែងមកជូត។
ប៊ុន – ធឿន ឃើញដូច្នោះហើយ ក៏ធ្វើភ្នែកឡឹងឡង់៖
តើអូនមានទុក្ខយ៉ាងណា! ប្រាប់បងផង?

នាងវិធាវី ដោយអៀនខ្មាស ក៏មិនឆ្លើយតបចំពោះពាក្យសួរនេះទេ បែរជាស្ដីថា៖
បងអើយ មនុស្សយើងបើប្រាថ្នាអ្វីមួយ មិនដែលបានដូចបំណងរាល់ដងទេ ជួនបាន ជួនខាន។ យើងសម្លឹងទៅមុខមិនធ្លុះសោះ។ ស្មានជាបានស ទៅជួបឯខ្មៅ ឬផ្ទុយទៅវិញក៏មានដែរ។ អូនសូមលន់តួ កាត់សេចក្ដីខ្មាសជម្រាប់បងឲ្យជាក់ថា ចិត្តអូនមិនប្រែប្រួលពីសច្ចាដែលបានធ្វើមកនោះទេ។ ចិត្តអូនឥឡូវនេះមានសភាពយ៉ាងណា ទៅថ្ងៃក្រោយក៏នៅយ៉ាងនោះដែរ។ បើទៅអនាគត យើងនឹងមានអាសន្នក្រដូចម្ដេច យើងត្រូវនឹងរកគ្នាជានិច្ច។ ដូច្នេះ យើងត្រូវមានវត្ថុអ្វីកាន់ខ្ជាប់នៅខ្លួន ដើម្បីទុកជាទីនឹករឮករបស់ជនសម្លាញ់ដែលឃ្លាតឆ្ងាយទៅ។ ហេតុនេះ សូមបងទទួលរូបថតនេះទុកចុះ។

ប៊ុន – ធឿន ដែលស្មារតីអណ្ដែតទៅឆ្ងាយ លុះឮថារូបថតដូច្នោះ ក៏ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើតដាក់ភ្នែកមក មើលឃើញនាងវិធាវីដកកូនរូបថតតូចមួយដាក់ក្នុងកញ្ចប់មូលក្រឡង់ ដែលមានសរសៃមាសវង់ព័ទ្ធជាក្របជុំវិញ។ ប៊ុន – ធឿន ក៏ទទួលយកមកគន់មើលដោយសេចក្ដីប្រតិព័ទ្ធយ៉ាងចំហុត។
អូន បងស្ដាប់អូនមិនទាន់បានទេ។ ម៉េចអូនថា ខ្លាចមានភ័យភិតថ្ងៃក្រោយ។ អូនឯងមានដឹងការអ្វីចម្លែក ចូរនាងប្រាប់បងផង។
ខ្ញុំមិនមានដឹងការអ្វីចម្លែកទេ។ អញ្ជើញបងទៅដោយក្សេមក្សាន្តចុះ។ ខ្ញុំមិនហ៊ាននៅនិយាយតែពីរនាក់នឹងបងយូរពេកទេ ខ្លាចមានពាក្យនិន្ទាទៅថ្ងៃក្រោយ។

ថាហើយ នាងក៏ក្រោកពីអង្រឹង ប៊ុន – ធឿន ក៏ឈានជើងដើរចេញទៅ មុខស្រងូត។
ភ្នែកនាងវិធាវី តាមមើលគូសង្សារ លុះត្រាតែ ប៊ុន – ធឿន ដើរផុតឆ្ងាយទៅកំបាំងនឹងរុក្ខជាតិ ទើបនាងដាក់មុខចុះ ហើយដកដង្ហើមធំ…
សែងព្រះអាទិត្យនៃវេលាល្ងាចស្លឹកល្មុត បណ្ដាលឲ្យមានរស្មីភ្លឺច្រាលដូចកម្ទេចសុវណ្ណ… នាងវិធាវី ដែលមានភក្ត្រស្ងប់ស្ងួត នាងអង្គុយមើលធម្មជាតិ និងពពួកមនុស្សដែលដើរហូរហែ មកពីមើលបុណ្យ១៤ ស៊ូយ៉េត។ នៅសញ្ជប់សញ្ជឹងយ៉ាងនេះយូរបន្តិច ស្រាប់តែយាយនួនស្លៀកពាក់ស យួរកញ្ច្រែងស្លាដើរចូលមក។ ឃើញកូនមុខក្រៀមក្រំដូច្នោះ គាត់ក៏សួរថា៖
អាវី ឯងចង់ទៅមើលបុណ្យនឹងគេហើយ។ យប់នេះគេថា មានរបាំនៅមុខផ្ទះលោកធំល្អមើលណាស់។ បើឯងចង់ទៅមើល ចាំអញរកគេជូន។

នាងវិធាវីឆ្លើយយ៉ាងតិចៗ ថា៖
ទេម៉ែ… កូនមិនចង់ទៅមើលអ្វីទេ។

យាយនួនគាត់សម្លឹងមើលមុខកូនគាត់មួយសន្ទុះ ទើបគាត់ដើរចូលទៅខាងក្នុង ទឹកមុខគាត់មានអាការប្រែប្រួលសម្ដែងឲ្យឃើញថា គាត់មានមនោគតិអ្វីៗមួយពុំខាន៕

ដកស្រង់ពីគេហទំព័រ ស្នាដៃកូនខ្មែរ